เรื่องมันมีอยู่ว่า...

เมื่อสาม-สี่วันก่อน มีใครสักคนตั้งกลุ่มขึ้นมาในเฟซบุค ชื่อกลุ่มว่า บัวบาน'39 ซึ่งชื่อมันก็ดูคุ้นๆ อยู่...


หลังจากถูกลากเข้ากลุ่มโดยใครซักคน ก็ยังนึกไม่ออก ต้องนั่งอ่านที่เค้าโพสคุยกัน นั่งเปิดดูรูปไปเรื่อย... มันคือกลุ่มเพื่อนสมัยโรงเรียนประถม ที่หลายคนไม่เคยเห็นหน้ามาเกือบ 20 ปี... คิดเหรอ? ว่าอยู่ๆ มันจะรวมกันได้ร่วมๆ 170 คน ภายในสามวัน...




นึกย้อนไปถึงอดีตที่มันแสนเลือนลาง... สมัยนั้นเราเป็นเด็กเจ้าน้ำตา แก้ปัญหาด้วยการร้องไห้... ถ้าเพื่อนๆ มันจะจำเราได้ มันก็คงจะจำกันเพราะเรื่องนี้แหละ...

ขอบคุณไอ้จ๊อดที่อุตส่าห์สละเวลาทำงาน มานั่งสแกนรูปจากหนังสือรุ่นมาลงไว้ให้ครบทุกห้อง...


นั่งดูรูปไป อ่านคอมเม้นท์ไป ก็นึกขึ้นมาในใจว่า 'พวกมึงนี่ความจำดีกันจังนะ'... หลายคืนแล้วที่เกือบจะไม่ได้นอน เพราะพวกจะเริ่มเคลื่อนไหวช่วงสี่ทุ่ม ที่ไต้หวันก็ห้าทุ่ม เวลาเลิกงานพอดี... ยังต้องกลับบ้านไปนอนอ่านต่ออีก...


สุดท้ายนี่พูดแต่ความจริงเลยนะ... คือ… เพื่อนอ่ะ...
…ตอนเด็กๆ หน้าบึ้ง... โตมา... สวย…
…ตอนเด็กๆ เกเรนะครับ... โตมา... สวย…
…ตอนเด็กๆ กวนตีน... โตมา... สวย…



คือทั้งหมดที่ว่านี้ก็ไม่มีอะไรหรอก... แค่พูดถึงเฉยๆ... ใครยังไม่รับแอดเรา ก็รีบรับซะ... ใครที่เราไม่ได้แอด จะแอดก็รีบแอดกันมา...